داستان ربات روبوبال :
روبوبال برای ربات ها یک اسطوره بود، او دست نداشت، اما همه می دانند که اگر رباتی میخواست فوتبالیست شود، حتمأ ابتدا می گفت من میخواهم روزی روبوبال شوم. از او هیچ فیلمی وجود ندارد، اما گزارش های روزنامه ها تنها یک جمله را تأکید می کردند که وقتی او توپ به زیر پایش میرسد، همانند پرنده ای پرواز میکند و همه را پشت سر می گذارد.
پس از گذشت دوران فوتبالی روبو بال، به احترام یک عمر زندگی رباتی در فوتبال، مجسمه او را ساختند و به عنوان جام به تیم ها و بازیکنان هدیه دادند که این مجسمه نیز نسخه از همان جام ها می باشد.
تیم های زیادی همواره به دنبال آن بودند که روبوبال برایشان بازی کند، اما او همواره به تیم ملی خودشان علاقه داشت، و به جز آن تیم در هیچ تیم دیگری بازی نکرد.
روبوبال را نمونه یک ورزشکار رباتی می دانند که همواره در سختی ها نیز در کنار ربات ها بود، گفته می شود یک بار که روغن رباتی در بازار کم شده بود، او به همراه بسیاری از ربات های شناخته شده دیگر، میزان زیادی روغن رباتی تهیه کرد، و به مناطق فقیر نشین ربات ها رفت و ربات های آن مناطق را خوشحال نمود.
ربات های ورزشکار، همواره از اخلاق او به نیکی یاد می کنند. در یکی از بازی های نهایی به گونه ای توپ را گل نمود که همگی گفتند، اگر چه روبوبال دست ندارد، اما بال هایی دارد که از چشمان ما پنهان است.
روبوبال همیشه در ذهن ربات ها مانده است و می ماند.
مجموعه ای از ربات های دست ساز
ترکیبی از هنر، مهندسی و خلاقیت
